Wielka plaża.

Mikael

-No, wszystko fajnie w tym Twoim scenariuszu. Tylko nie mam pewności, czy będzie mi się chciało Cię ratowac.- stwierdził złośliwie, szczerząc zęby w szerokim uśmiechu.

Olivia

Otworzyła jedno oko i spojrzała na niego. - Jak mnie nie uratujesz to będę Cię straszyć, odwiedząc Twój dom i odstraszać wszystkie dziewczyny. Oczywiście jako duch. - powiedziała uśmiechając się kątem ust.

Mikael

-Odstraszac dziewczyny? - powtórzył z udawanym przerażeniem.
-Tylko nie to! Nawiedzaj sobie ile chcesz, ale tego nie możesz mi zrobic! - roześmiał się z rozbawieniem.

Olivia

Ale zrobie. I teraz wcale nie żartuje. - zachichotała patrząc na niego. - Więc radze Ci żebyś mnie ratował jak będę się topić. - dodała szczerząc białe zęby.

Mikael

Westchnął z rezygnacją.
-Tak jest, pani. Chyba nie mam wyboru. -westchnął kładąc rękę na sercu, jakby właśnie składał jej jakąś przysięgę.

Olivia

Ale aż taki poważny to Ty nie musisz być. - Wróciła do pozycji siedzącej. Wzrok swój przeniosła na wode. - Jak będzie zimna to do niej nie wchodze. - powiedziała zagryzając dolną wargę.

Mikael

Roześmiał się.
-Byc może zburzę cały Twój dotychczasowy światopogląd, lecz w morzu wody nikt nie podgrzewa. - poinformował ją z uśmiechem.

Olivia

Teraz przez Ciebie się załamie. - powiedziała udając zrozpaczoną. - A myślałam, że morze to taki jeden wielki basen. Oczywiście z podgrzewaną wodą. - dodała i zakryła dłońmi twarz udając, że płazcze.

Mikael

Westchnął.
-Tak, tak, niestety. I mam dla Ciebie jeszcze jedną smutną prawdę. Wiesz co? - pochylił się nad nią jakby chciał jej zdradzic jakąś tajemnicę.
-Święty Mikołaj nie istnieje. - wyszeptał teatralnym głosem.

Olivia

Teraz normalnie mnie załamałeś. - powiedziała i na siłę próbowała płakać lecz coś jej się nie udało. - A ja Ci powiem, że Barbie i Ken tak na prawdę nie byli razem. - dodała wymyślając coś na poczekaniu.

Mikael

-Jasne, że nie. Ken zdradzał Barbie na prawo i lewo. - stwierdził pogodnie, mając nadzieję, że rzeczywiście tak było. Bynajmniej nie przejął się tą tragiczną wiadomością, przetoczył się na bok i podparł głowę dłonią by nie musiec wykręcac głowy w bok.

Olivia

Wszystko zepsułeś! Teraz miałeś się załamać! - powiedziała, a raczej rozkazała uśmiechając się. Poprawiła włosy chociaż cały czas falowały na wietrze.

Mikael

-Nie załamię się. Ale będę miał wyrzuty sumienia, że zepsułem Ci zabawę. - obiecał z uśmiechem. Jego wzrok znów powędrował w stronę morza.

Olivia

Okej. - mruknęła po dłuższej chwili milczenia. Przetarła oczy dłonią i położyła ją na kolanie. - To co pan powie, panie starszy? - spytała z uśmieszkiem na twarzy.

Mikael

Prychnął z oburzeniem.
-Powiem, że przez Ciebie poczułem się staro. I wcale, ale to wcale mi to nie odpowiada. - skrzywił się z niesmakiem.