Kawiarnia.

Isabelle · Gość

Wzruszyła ramionami i założyła na głowę kaptur. Wyszła na ulicę i zaczęła iść w kierunku parku, trochę się bała sama, ale w końcu musi przezwyciężyć strach. kto wie, kogo tam spotka, co się stanie...a może nic się nie stanie i będzie po staremu.

Mikael

Nie było to rozsądne jego zdaniem, dziewczyna nie była chyba w najlepszym stanie. Nie powiedział jednak ani słowa, po prostu wyszedł na dwór i przez chwilę stał przyglądając się jej oddalającej się powoli sylwetce.

Isabelle · Gość

Szła i szła aż coś ją tknęło, jest prawie noc a ona pedałuje do parku, sama. Rozejrzała się i stanęła na środku jezdni - oszalałam... - mruknęła i złapała się za głowę. Naprawdę coś jej odbiło. Zawróciła szybko i zaczęła iść w stronę chłopaka i do domu.

Mikael

Chciał już odejśc, gdy zdał sobie sprawę, że dziewczyna zmieniła kierunek i teraz szybkim krokiem idzie w jego stronę. Zrobił kilka kroków w jej stronę, czekał aż zbliży się bardziej.

Isabelle · Gość

Szła tak szybko, jak tylko mogła, gdy zorientowała się ze jest naprzeciwko Mikaela, zrobiło się jej głupio. Nie wiedziała co powiedzieć, ani jak się zachować, - miałeś rację - powiedziała i patrzyła na ziemię.

Mikael

Nie odpowiedział od razu, przez chwilę usiłował zajrzec jej w oczy by chociaż trochę zrozumiec co ma na myśli.
-Trochę więcej szczegółów? - zaproponował pytającym głosem.

Isabelle · Gość

- jestem małe dziecko... - mruknęła i kopnęła jakiś kamień, który był przy jej nodze. Nadal miała kaptur na głowie i patrzyła na ziemię, głupio się czułą strasznie.

Mikael

Przyglądał się jej uważnie. Małe dziecko? Nie, chyba jednak nie jest małym dzieckiem. O czym ona mówi?
- Idziemy już do domu? - zaproponował łagodnie.

Isabelle · Gość

- taa... - mruknęła i powolnym krokiem, ruszyła w stronę swojego domu. Ostatnio ta samotność strasznie ja dobijała, może przez to się tak dziwnie zachowuje. W każdym razie, teraz musi pójść do domu i najlepiej zamknąć się tam. Wraz z Mikaelem wyszła.

Henry

Wbiegli do kawiarni. Cali przemoczeni. zaśmiał się. No cóż on wyglądał jak z pod prysznica ona zaś mokra jedynie na włosach. Zrobił oburzoną minę - Jak ty to robisz? - usiadł na po bliższym krześle.

Massie Carlson

Wzruszyła ramionami, chichocząc pod nosem. Usiadła naprzeciw chłopaka. kawiarnia, schron przed deszczem. Super, ciekawe kiedy skończy padać.

Henry

Podszedł kelner. On zamówił kawę - A ty, co chcesz? - zapytał patrząc na nią. Kelner zaczął się denerwować. Tłumił w sobie śmiech, ponieważ kolo był prawie różowy ze złości. Zagrył dłonią swe usta.

Massie Carlson

Massie zerknęła na kelnera. Moglaby wyskoczyć tu z jakąś sceną, ale nie, to przecież Massie. Pokręciła jedynie głową.- Ja nic, dziękuję.- odparla po chwili.

Henry

Gdy kelner odszedł Henry nie wytrzymał parsknął śmiechem łapiąc się za brzuch - Nie mogę. Ty widziałaś go? Jaki różowy? - po długich minutach opanował śmiech. Oparł brodę o swoje ręce. - Powiedz coś o sobie.

Massie Carlson

Zaśmiała się razem z chłopakiem. No cóż, ludzie tak mają. xd
- A co chciałbyś wiedzieć?- zapytała. Nigdy specjalnie nie miała ochoty mówic o sobie, ba, Nassie nigdy nie lubila rozmawiać za długo.