Kawalerka.

Martha Obentley

- Chłopiec nagle podniósł się na równe nogi i zgłosił gotowość do walki. Chwycił misia w rękę, podszedł do siostry i powiedział "nie martw się, znajdę go! martwego lub żywego!" - Martha, by dodać jeszcze więcej kolorów, naśladowała głosy, pomagała gestami, mimiką. No cóż, trzeba przyznać, naszło ją na opowiadania. - Nasz mały bohater wybiegł z pokoju prosto na podwórze. Czas rozpocząć śledztwo. Chwycił w rączkę mały patyk, by służył mu jako broń. Udał się przed siebie, a czekało go wiele przygód, niekoniecznie dobrych - przerwała opowiadanie, by obmyślić dalszy plan, a zarazem nadać historyjce troszkę grozy.

Cristian Verso

Robiło się coraz ciekawiej i nawet Cristiana zainteresowało. Poprawił się oczywiście, tylko że tym razem, tak aby dobrze widzieć dziewczynę. Odrzucił tylko na bok włosy Marthy, ponieważ niedługo by je zaczął szarpać. Taak, gryzą w nos.

Martha Obentley

hahaha, się wkopałam xd muszę całe opowiadanie wymyślać Wesoly

- Ale co to? W krzakach koło domu coś się poruszyło! Cristianek odskoczył przestraszony w bok, wyciągnął patyk przed siebie i krzyknął "kto tam? wychodź! mam broń!". Po chwili jego oczom ukazał się mały, pulchniutki chłopczyk. Był to Benjamin, kolega z paczki. Cristian odwrócił się, nie miał czasu na kontakty towarzyskie. Życie Kena było zagrożone, a młodsza siostra płakała! Ktoś musi uratować świat! - zerknęła na Cristiana. On miał iść spać, a nie przysłuchiwać się jej opowieściom. - Zamierzasz zasypiać? - zapytała z ciekawością.

Cristian Verso

Skinął głową.- Tak, tak, mamusiu. - przytaknął ziewając. Przytulił się bardziej do brzucha dziewczyny.- Mów dalej, mów.- namawiał uśmiechając się sam do siebie.

Do boju Wesoly

Martha Obentley

- Mały Cristianek kontynuował śledztwo. Sprawdził dokładnie każdy zakątek w ogrodzie, każdą szczelinę, lecz nie znalazł żadnego śladu, który mógłby go naprowadzić. Postanowił poszerzyć obszar poszukiwań. Ruszył ścieżką prowadzącą do lasu. Nagle na swojej drodze zauważył mały kapelusz. To kapelusz Kena! Podczas zabawy Cristianek założył go Kenowi, dokładnie to pamiętał. Schował znalezisko do kieszonki i ruszył dalej - Martha kontynuowała opowiadanie. Zaangażowała się w to, pomysły same wpadały jej do głowy. Opowiadała dalej, ale ja nie będę tego tutaj opisywać, bo zajęłoby mi baaardzo dużo miejsca xd Najważniejsze będzie zakończenie. Dziewczyna straciła kontrolę, opowiadała, opowiadała i opowiadała. Już nawet nie sprawdzała czy chłopak śpi, czy dalej wytrwale słucha. - Od zaginięcia minęło kilka godzin. Cristianek był zmęczony, głodny i spragniony. Chciał wracać do domu, lecz obiecał siostrze, że znajdzie Kena. Zatrzymał się na moment, gdyż usłyszał dziwne dźwięki, a krzak obok niego delikatnie się poruszył. Chłopczyk dał sobie ostatnią szansę. Rozchylił gałęzie rośliny i znalazł tam kota sąsiadów, który w pyszczku trzymał lalkę. Misja zakończona! - zakończyła sprawnie i dopiero teraz spojrzała na towarzysza.

ja pierdziulek

Cristian Verso

A Cristian z lekka przysypiał. Może nie na tyle, żeby przy poruszeniu nic nie czuć, tylko na tyle, aby nie zauważyć, że to już koniec, czy coś. Wtulony w Marthę mamrotał coś pod nosem, sam od siebie.. no, może od jakiegoś lekkiego snu. Ale wątpię, żeby coś już zdążyło mu się przyśnić.

Szpaaan Wesoly

Martha Obentley

A gdyby tak nagle się poruszyć, klasnąć czy coś krzyknąć? Coś takiego. Żeby go tylko wybudzić, żeby jakoś fajnie zareagował. No ale dobra, niech sobie leży. Tylko niech nie chrapie, wtedy go Martha wybudzi. Całe to mamrotanie Cristiana wywoływało śmiech u Marthy, która starała się jakoś opanować, być cicho. I ona sama oparła wygodnie głowę o kanapę i przymknęła oczy, bo to całe opowiadanie troszkę ją przymuliło.

Cristian Verso

W takich momentach nigdy nie wiem, co napisać xd

Cristian zaraz odwrócił się na drugi bok. Niestety.. nie wymierzył. Ledwo co, utrzymywał się kolanach dziewczyny, a teraz to.. i bum. Chłopak momentalnie leżał na ziemi.
Otworzył szeroko oczy, jego twarz przypominała tekst: "Co jest k**wa?" Leżał tak chwilę na tej ziemi, no bo co zrobić..

Martha Obentley

Martha, słysząc nagły huk, zerwała się do pionu. Gdy zobaczyła Cristiana leżącego na podłodze z przepięknym wyrazem twarzy, uśmiechnęła się szeroko, choć z wielką chęcią wybuchnęłaby śmiechem. Złapała go za rękę i starała się go jakoś podnieść, wciągnąć na kanapę. Ale teraz bajek na dobranoc nie będzie opowiadać, nie ma mowy.

Cristian Verso

- To nie było fajne. Masz za małe nogi.- stwierdził podnosząc się. Usiadł na kanapie naburmuszony. Po chwili jednak, jakiś tam uśmiech rzucił. Nie, nie, spać już nie będzie. Jeszcze zacznie lunatykować, to ciekawe, skąd by wtedy spadł.

Martha Obentley

- Przepraszam za to bardzo. Czy mam je jakoś powiększyć? - zapytała przyglądając się mu. Śmiech w niej się zbierał, gdy przypominała sobie sytuację, która miała miejsce dosłownie przed chwilą. Nie mogła, wybuchła śmiechem. - Miałeś cudowny wyraz twarzy.. - przyznała.

Cristian Verso

Zmierzył ją wzrokiem.- No na peeeewno.- kiwnął głową. Zaraz potem sam zaczął się śmiać. - Ale mimo wszystko bolało.- uznał po chwili, krzywiąc usta. Gdyby potrafił rozpłakać się na zawołanie.. Gdyby tylko potrafił xd

Martha Obentley

- Szkoda, że nie uprzedziłeś. Nagrałabym to - śmiała się dalej, a od tego wszystkiego zaczynał boleć ją brzuch. Musiała się czegoś przytrzymać, żeby tym razem ona nie spadła. To by było.. Gdy myślała, że napad śmiechu przeszedł, brała głęboki oddech, zerkała na Cristiana i wszystko wracało. Skuliła się na kanapie i ukryła twarz w dłoniach, może to coś da.

Cristian Verso

- Oj, przestań.- powiedział chichocząc. Popchnął ją lekko w ramię, po czym nalał sobie i Marthcie ostatki wina. Chwycił kieliszek, kiedy to chciał upić łyka - nie mógł. Rozpraszała go dziewczyna, ma strasznie zaraźliwy śmiech xd

Martha Obentley

Taa.. xd Martha przewróciła się na bok, przy okazji kopnęła jeszcze Cristiana, ale to było zamierzone. Śmiała się dalej, po prostu nie mogła przestać. Przed oczami miała cały czas tą sytuację. Zerwała się z kanapy i pobiegła do innego pomieszczenia, żeby chociaż przez moment nie być w towarzystwie chłopaka. Na jej nieszczęście już nawet sam ból brzucha skłaniał ją do smiechu. Taki peszek.. xd